خودتان را نکشید!

به خداوند عرض کردم:

خدایا جسمم را نه! ولی روح خود را بارها به زهر نادانی و جهل، کشته ام!

خداوند فرمود: وَلاَ تَقْتُـلُوا أَنفُسَکُــم¹(خودتان را نکشید)!

عرض کردم: حالا چه کنم؟! کاش مرا می بخشیدی!!

پاسخ آمد:

وَمَن یَعمَل سوءًا أَو یَظلِم نَفسَهُ ثُمَّ یَستَغفِرِ‌ اللَّـهَ یَجِدِ اللَّـهَ غَفورً‌ا رَ‌حیمًا². (و هر کس کار بدى کند، یا بر خویشتن ستم ورزد؛ سپس از خدا آمرزش بخواهد، خدا را آمرزنده ی مهربان خواهد یافت.) 

گفتم: یعنی با من که بارها بدی کرده و توبه شکسته ام نیز مهربانی و مرا می بخشی؟!

فرمود: إِنَّ اللّـهَ کَانَ بِکُمْ رَحِیـمًـا³ (خدا همواره با شما مهربان است)...

و من با امیدی تازه از مهربانی و بخشش خدا، با خود تکرار کردم  : رَحِیمًا... رَحِیمًا... رَحِیمًا...  

__________________________

پی نوشت: گفتگو و تأملی که خواندید حاصل قرائت جزء 5 قرآن به نیت "شهید علی اکبر شالباف" بود...

/.///-/

1و3:  النساء/ 29

2. النساء/110